تـا آه سـینه سـوزی، از قـلـب من برآیـد           هر دم هـزار نـوبت، جـانـم ز تن بـرآید

بس کوه غصه بُردم، بس خون دل که خوردم           پیـوسته از لـبـم جـان جـای سخـن برآید

از بس که یـار جـانی آتـش زده به جانم           تـرسـم که جـای آهـم دود از دهن برآید

دیگر نمانده هیچم تا کی به خود بـپـیچم           ای مرگ هــمتی کن تا جان ز تن برآید

امـروز بین حجـره، فـردا کـنـار کـوچه           فــریــاد غــربت من از ایـن بـدن بـرآید

نیکوست زهر دشمن در راه دوست کز من           هم ســاختــن به آتش هـم سـوختن برآید

ازبس که رفتم از تاب،ازبس که گشته ام آب           فــریــاد آه آهـــم از پــیـــرهــن بــرآیــد

جـا دارد از غـم من هنگـام دفـن این تن           خون در لحد بجوشد اشک از کفن برآید